Hout-Verwerkingsproces...

Op 18 december 2018 is mijn lieve moeder overleden. Ze was geen schim meer van de sterke, eigenzinnige en onafhankelijke vrouw die ze een leven lang was. Alzheimer is een slopende en meedogenloze ziekte die langzamerhand haar haar scherpe geest, dierbare herinneringen en ook haar gevoel voor humor ontnam. Een ding liet Mia zich niet afpakken, en dat was haar creativiteit: tot de laatste dag bleef ze maken: iedere keer als we op bezoek kwamen stonden al haar zelfgemaakte poppen, kleden en beelden weer in een nieuwe compositie in de kast. Tis wel duidelijk waar bij alle 4 haar kinderen die onstuitbare scheppingsdrang vandaan komt...

Mia maakte alles zelf: truien, jassen, tassen, poppen, knuffels, lampen noem maar op. Ze had een bloedhekel aan weggooien, dus alles werd hergebruikt. Daarom hebben mijn broer en ik geen moment getwijfeld dat wij Mia's laatste rustplaats zelf gingen maken, Sterker nog , we stonden haar geliefde eiken wandmeubel al uit elkaar te schroeven toen de begrafenisonderneemster binnen kwam. Haar verbijsterde blik zullen we nooit vergeten..

.We hebben uiteindelijk al het zware eiken gebruikt...Van de allerlaatste stukjes konden we nog net de pootjes maken.

Het is een prachtig ding geworden. En het was een heel bijzondere dag om dat samen met mijn lieve broer te kunnen maken. Natuurlijk was het nog even spannend of ze wel zou passen, maar ze lag heerlijk, met haar favoriete zelfgebreide sprei om haar heen. We hebben haar samen na een prachtige dienst zelf in het graf van haar vader en moeder laten zakken. Ze had niet anders gewild.

Mijn broer noemde het ons hout-verwerkingsproces... En dat was precies wat het was. Ik zou het iedereen willen aanraden: Door iets samen te maken voor je overleden dierbare, het verdriet een plek te geven.